Πολλοί από εσάς γνωρίζεται για την παραδοσιακή συνταγή του θρακιώτικου καβουρμά, ακόμη περισσότεροι την έχετε δοκιμάσει, την έχετε μαγειρέψει και οι πιο μερακλήδες την έχετε απολαύσει με τσιπουράκι παρέα με φίλους. Είναι λίγοι όμως αυτοί που γνωρίζουν τον μύθο που κρύβεται πίσω από τον καβουρμά και το πως δημιουργήθηκε.Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας διηγηθώ την ιστορία που είπε ο παππούς μου στον πατερά μου και αυτός με την σειρά του σε έμενα για το γευστικό καμάρι της Θράκης , τον καβουρμά!
Ο Μύθος
Ο μύθος λέει ότι εκείνα τα χρόνια ζούσε μια πολύ φτωχή οικογένεια σε ένα χωριό της Θράκης. Ο πατέρας της οικογενείας ήταν βαριά άρρωστος και δεν μπορούσε να εργαστεί, αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι συνθήκες διαβίωσης για αυτούς να γίνονται ακόμα πιο άσχημες. Το υπόλοιπο χωριό γνώριζε την κατάσταση τους και τους βοηθούσε, έτσι λοιπόν όποιος έσφαζε ένα ζώο για να φάει η οικογένεια του φρόντιζε να πάει και ένα κομμάτι σε αυτήν την οικογένεια. Έξω από το σπίτι τους υπήρχε ένα καζάνι με νερό που έβραζε και πετούσαν εκεί τα κομμάτια που τους πήγαινε το χωριό. Ο πατέρας ήταν υπεύθυνος να κρατεί την φωτιά αναμμένη, ήταν άλλωστε το μόνο που μπορούσε να κάνει. Όταν η οικογένεια χρειαζόταν φαί πήγαιναν στο καζάνι έπαιρναν ένα κομμάτι κρέας και τρώγανε. Το καζάνι είχε μέσα διάφορα κρέατα, χοιρινό, μοσχάρι, κοτόπουλο ότι έσφαζε ο καθένας δηλαδή.Οι μέρες περνούσαν έτσι για αυτούς ώσπου έναν βαρύ χειμώνα η κάρδια του πατερά τον πρόδωσε και .... η φωτιά έσβησε.Το καζάνι σταμάτησε να βράζει και πάγωσε όπως ήτανε. Μετά την κηδεία του όταν η οικογένεια χρειάστηκε φαί αναγκαστικά έφαγε από το παγωμένο βραστό μείγμα των κρεάτων που είχε μείνει. Από στόμα σε στόμα αυτό διαδόθηκε και όρχησαν πλέον να φτιάχνουν καβουρμά όλοι και έφτασε να τον έχουμε και μέχρι σήμερα.Δεν γνωρίζω εάν αυτή η ιστορία είναι αληθινή η όχι αλλά δεν το θεωρώ και απίθανο αναλογιζόμενος τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στα χωριά εκείνα.
Καβουρμά πλέον μπορείς να βρεις πολλών ειδών, ακριβό, φτηνό η και με συγκεκριμένα κρέατα ακόμα. Σαν τον παραδοσιακό όμως δεν είναι κανένας.Όσο έχω λοιπόν ακόμα την ''φωτιά μου αναμμένη'' θέλω αυτά τα παραδοσιακά προϊόντα να μην χαθούν μέσα στην βιομηχανοποίηση, κάποια πράματα για να γίνουν θέλουν τέχνη και μεράκι που οι μηχανές παράγωγης δεν τα διαθέτουν.